Stolica je jedan od najstarijih oblika namještaja. Potiče još iz treće dinastije drevnih Egipćana  (2650–2575 p.n.e.).

Za prve egipatske stolice bilo je uobičajeno da imaju noge oblikovane kao kod životinja. Sjedala su bila od drveta prekrivena jastukom. Dizajn staro-grčkog klismosa jedan je od najelegantnijih. Sjedalo, od isprepletenih konopaca, bilo je smješteno na blago uvijenim nogama.

Stolica zvana makaze ili X-stolica, koja je imala sjedalo poduprijeto okvirom u obliku slova X, potiče još od davnih rimskih vremena.  Bila je izrazito popularna u 14. i 15. vijeku u zapadnoj Evropi i dosegla je visoki nivo elegancije u Italiji tokom Renesanse.

Masivnije stolice

U Tudorovoj Engleskoj, stolica za "glavu" kuće, koja je imala teški okvir u obliku kutije, bila je smještena na uzvišeno mjesto u velikim salama. U 17. vijeku proizvedeno je dosta stolica koje su bile bogato izrezbarene. U Italiji su mnogi dijelovi namještaja bili proizvod skulptora, od kojih je najznačajniji bio Andrea Brustolon. Njegova garnitura stolica (trenutno u muzeju Ca' Rezzonico u Veneciji), sa nogama oblikovanim poput grana drveća i rukohvatima koje drže mali Afro-Amerikanci, obilježili su njegovo najznačajnije razdoblje u karijeri.

U Francuskoj su oštre linije stolica iz 16. vijeka postepeno ustupile mjesto više luksuznim punjenjima i uvijenim rukohvatima koji su se završavali u smotuljcima ili obliku glava životinja. Tokom vladavine Luja XIV namještaj je postao masivniji. Nasloni su postali viši i imali su uvijene vrhove, sjedala su bila šira, a drvorez je bio ljepše urađen, te uglačan ili prefarban.

Američki namještaj usvojio je jednostavne verzije engleskih stilova iz kasnog 17. stoljeća. Windsor stolice su posebno bile popularne u 18. stoljeću i razvijene mnogo više nego u Engleskoj.

Elegantni grčki klismos

Neoklasični pokret u 1760-tim vratio je prave, ali nešto blaže linije, dok su Engleska i Francuska postavljale modne trendove u Evropi. Najelegantnije stolice iz perioda vladavine u Francuskoj i Engleskoj bile su one koje su usvojile oblik uvijenih nogu od grčkog klismosa.

Engleska i Francuska nastavile su svoju dominaciju u modnim trendovima kreiranja stolica tokom skoro cijelog 19. stoljeća, mada su stilovi bili uglavnom usvajani iz drugih era. Nakon Prvog svjetskog rata, arhitekta i dizajner Marcel Breuer razvio je prvu cjevastu čeličnu stolicu. Stolica Ludwiga Miesa van der Rohea iz Barcelone (1929), sa blago uvijenim čeličnim nogama i kožnim tapacirungom, moderni je klasik. Amerikanac Charles Eames i Finac Eero Saarinen razvili su mnoštvo različitih oblika stolica od plastike i šperploče rađenih prema kalupima. Jedno od dostignuća posljednjih godina bila je nezapaljiva plastična stolica.

Moderno doba

U 20. stoljeću sve se više koristi tehnologija u konstrukciji stolica, poput metalnih sklopivih stolica, stolica s metalnim nogama, Slumber stolice, lijevanih plastičnih stolica i ergonomskih stolica, naslonjača (lagana stolica), leptir stolice, vreće za sjedenje, jajaste ili stolice u obliku mahune, stolice od šperploče i laminata i stolice za masažu.

Arhitekti kao što su Frank Lloyd Wright i Eero Saarinen čak su dizajnirali stolice koje odgovaraju dizajnu njihovih zgrada.